လေရာင္ကိုခ်စ္မိသြားေသာ ပန္းေနၾကာ

ေလာကဓံတရား၏ဖန္တီးမႈေၾကာင့္ ေနၾကာပန္းတစ္ပြင့္၏ဘ၀သည္ ေနေရာင္ျခည္ကိုသာကိုးကြယ္အားထားရာ၏။ ေမြးဖြားလာကတည္းက ေသတစ္ပန္ သက္တစ္ဆံုး အပိုလိုနတ္သား၏ အပါးေတာ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေႏြးေထြးေသာေနေရာင္ျခည္၏ ပိုက္ေထြးမႈရွိမွသာ သူတို႔ေလးေတြ အသက္ဆက္ ရွင္သန္ႏိုင္ၾကရသည္ မဟုတ္ပါလား...။

ညသည္ ခ်မ္းေအးတိတ္ဆိတ္ျပီး အထီးက်န္လြန္းလွသည္။ ညအခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေနၾကာပန္းကေလးမ်ားသည္ ကိုယ္ကိုက်ဳံ႕၍ေခါင္းကို အျမန္ဆံုး ငံု႔ထားၾကရသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ေအးခဲျပီး ေသဆံုးကုန္ၾကရမည္ဟု အသက္ၾကီးသူမ်ားက သတိေပးထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေနၾကာပန္းအမ်ားစုက အသက္ၾကီးသူတို႔၏ဆိုဆံုးမမႈကို လိုက္နာၾကသည္။ ေအးခဲျပီးေသဆံုးသြားတတ္သည္ဆိုေသာ က်ိန္စာကို ယံုၾကည္ၾကသည္။ ယံုၾကည္မႈမရွိၾကေသာ ပန္းအနည္းစုက လွ်ဳိ႔၀ွက္မႈျဖင့္ျပည့္ေနေသာညကို စူးစမ္းခ်င္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တိတ္တဆိတ္ေခါင္းအေမာ့တြင္ ေအးစက္ေသာည၏ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ငံု႔ပစ္ၾကရသည္။

ေနၾကာပန္းမ်ားၾကားတြင္ တစ္ျခားေနၾကာပန္းႏွင့္မတူေသာ ေနၾကာပန္းေလးတစ္ပြင့္ ဖူးပြင့္လာခဲ့သည္။ သူသည္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ထိုက်ိန္စာကိုၾကားဖူးေန၍ စည္းကမ္းအတိုင္း တေသြမတိမ္းလိုက္နာခဲ့သည္။ တစ္ခါတရံ တစ္ျခားသက္ၾကီးပန္းမ်ားက ေအးစက္ေသာညသည္ မည္မွ်ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း ျခိမ္းေျခာက္တတ္ၾကသည္။ ေန႔တိုင္းေနမင္းၾကီးကို ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ေနၾကေသာ ေနၾကာပန္းမ်ားကိုၾကည့္ျပီး သူစိတ္ပ်က္ခဲ့ဖူးသည္။

မနက္တိုင္း ေႏြးေထြးေသာေနေရာင္ျခည္၏ ေထြးပိုက္မႈကိုခံရေသာ္လည္း ေသျခင္းတရားကို မည္သူမွ် မလြန္ဆန္ႏိုင္သကဲ့သုိ႔ ေနာက္ဆံုးတြင္ ညႇိဳးႏြမ္းေသဆံုး ၾကရမည္ပင္။ ေနေရာင္ျခည္ကိုသာ တစ္သက္လံုးကိုးကြယ္ခ့ဲေသာအဘိုး ေသဆံုးသြားသည္မွာ သူ႔ မ်က္ျမင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနေရာင္ျခည္ကိုအားကိုး၍ ေနၾကာပန္းမ်ားက ဖူးပြင့္ၾကဆဲ... ရွင္သန္ၾကဆဲ.. ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ၾကဆဲ...။ အဘိုးမဆံုးခင္က အဘိုး၏မ်က္စိထဲတြင္ ေနာင္တတရားမ်ားကိုေတြ႔ဖူးေသာ သူ႔အဖို႔ ထိုယံုၾကည္မႈမ်ားက ေလးနက္မႈမရွိခဲ့။

သူ တေျဖးေျဖး ၾကီးျပင္းလာခဲ့သည္။ ညတိုင္း မိခင္၏ေထြးပိုက္မႈကို သူမလိုေတာ့။ တစ္ျခားေနၾကာပန္းေလးမ်ားလိုပင္ ပထမဦးဆံုး အမိရင္ခြင္ကိုခဲြေသာေန႔တြင္ ည၏ေရာက္ရွိလာမႈကို ရင္ခုန္စြာ သူေစာင့္စားေနခဲ့သည္။ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ္လည္း ထိုညတြင္ အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ သူၾကိဳးစားခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ညသည္ အမ်ားေျပာသလို ေၾကာက္စရာမေကာင္းႏုိင္ဟု သူေတြးထင္ေနခဲ့သည္။

စူးရွေသာေန၏အလင္းလိုမဟုတ္ ေအးခ်မ္းေသာည၏အလင္းသည္ ညကို ပိုအသက္၀င္ေစခဲ့သည္။ တစ္ျခားေနၾကာပန္းေလးမ်ားကို သူေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးက ေခါင္းေလးကိုငံု႔ကာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ၾကသည္။

ပန္းမ်ားအၾကားတြင္ သူသည္ သူရဲေကာင္းလုပ္ခ်င္လို၍မဟုတ္။ ေအးခဲျပီးေသဆံုးသြားပါေစ ဘ၀တြင္တစ္ခါမွ် မိမိကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈရွိေသာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္အျဖစ္ သူေနသြားခ်င္မိသည္။ ဒုတိယညတြင္ ေခါင္းကိုေမာ့ ကိုယ္ကိုေထာင္မတ္ျပီး ည၏အလင္း၊ ည၏လွ်ဳိ႔၀ွက္ခ်က္ေတြကို မ်က္၀ါးထင္းထင္းၾကည့္ဦးမည္ဟု သူမ်က္လႊာခ်၊ ကိုယ္ကိုကိုင္းညႊတ္ျပီး ခိုင္မာေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်လိုက္သည္။

+++++++++++ ++++++++

ညက ခ်ည္းနင္း၀င္ေရာက္လာျပန္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ငယ္ရြယ္ေသးေသာသူ႔ကို အသက္ႏွင့္အေပ်ာ္မစမ္းရန္ ၀ိုင္းတားၾကသည္။ သူ၏သံမဏိလိုခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မည္သူမွ်မတားႏိုင္ခဲ့ေပ။ တားမရသည့္အဆံုး သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလက္ေလွ်ာ့ျပီး အသီးသီး ေခါင္းငံု႔သြားၾကသည္။ မိခင္က မ်က္ရည္အဝသားျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ဖခင္က စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ေခါင္းကိုသြင္သြင္ခါေနသည္။ ညသည္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။

ေအးစက္ျငိမ္သက္ေနေသာ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ၾကယ္ေလးေတြက တစ္ပြင့္စ ႏွစ္ပြင့္စ... ခႏၶာကိုယ္ကိုေထာင္မတ္လိုက္ျပီး ေန႔လယ္က ပံုစံအတိုင္း ပြင့္ဖတ္မ်ားကိုျဖန္႔ကားျပီး သူရပ္ေနလိုက္သည္။ ကိုယ္ကို တစ္ခ်က္မွမတြန္႔ဘဲ အရိုးထိေအာင္ေအးစိမ့္ေနေသာ အေအးဒဏ္ကိုၾကံ့ၾကံ့ခံရင္း ည၏အလင္းတန္း ထြက္ရွိလာရာေနရာကို သိႏိုင္ေအာင္ သူၾကိဳးစားေနမိသည္။

ျမဴႏွင္းမ်ားျဖင့္ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ေသာည၊ အရိုးကဲြမတတ္ ခ်မ္းေအးလွေသာည၊ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနေသာေလစိမ္းမ်ားက သူအား ကလူက်ီစယ္ေနေသးသည္။ ည၏ အလင္းတန္းအစအနကို သူ မျမင္ရေသး။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ေအးခဲစျပဳလာသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ျပီး ဘာသံမွမၾကားရေတာ့...

“ခ်မ္းလိုက္တာ... ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်မ္းေနရတာလဲ”
ဒါေပမဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို သူနည္းနည္းေလးမွက်ဳံ႕လိုက္ဖို႔ မစဥ္းစားခဲ့။

မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ပိန္းေမွာင္ေနေသာ ျမဴႏွင္းမ်ား၏ေနာက္တြင္ အျဖဴေရာင္ အလင္းတန္းတစ္ခုကို သူေတြ႔လိုက္မိသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကို သူအားယူဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္ေတာင္မ်ားကိုပုတ္ခတ္ရင္း သူေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ၀ိုင္း၀န္းေတာက္ပေသာလသည္ သူ႔ေရွ႕တြင္ တေရြ႔ေရြ႔တက္လာေနေတာ့သည္။

“အိုး.... ဘုရားေရ”

သူ ခဏတာမင္သက္သြားသည္။ ေန၏ စူးရွေသာေရာင္ျခည္မွလဲြ၍ အလင္းတြင္ တစ္ျခားအေရာင္ရွိေသးသည္ဟု သူထင္မထားမိခဲ့။ သူ႔မ်က္စိေရွ႕ကလတြင္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ လွပေသာ ေငြေရာင္အလင္းတန္းမ်ားပါရွိေနသည္ကို မ်က္၀ါးထင္းထင္း သူေတြ႔ျမင္ေနရျပီျဖစ္သည္။

တလက္လက္ေတာက္ပေနေသာ ထိုေငြေရာင္ အလင္းတန္းမ်ားက သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကို ေထြးေပြ႔လႊမ္းျခံဳထားသည္။ အလင္း၏အင္အားတစ္ခုက သူ႔ႏွလံုးသားကို အိပ္ေမြ႔ခ်ညိဳ႕ယူေနသလို ခံစားမိသည္။ တခဏအတြင္း သူ၏ ၀ိညာဥ္မ်ား ပ်ံ႕လႊင့္ကုန္ျပီး ေအးခ်မ္းေသာလေရာင္တြင္ သူ ေပ်ာ္၀င္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ ဘာကိုမွ် မသိေတာ့... တစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာ့ေခြေအးခဲျပီး လဲက်သြားေတာ့သည္။

++++++++ +++++++

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ ေနၾကာပန္းေလးမ်ား အသီးသီး ႏိုးထလာၾကသည္။ ႏွင္းမ်ားႏွင့္ ေအးခဲေနေသာသူ႔ကို ေတြ႔ရွိသြားၾကသည္။ ေနေရာက္ျခည္ေအာက္တြင္ သူ၏ပြင့္ဖတ္မ်ားသည္ နဂိုအတိုင္း ေရႊ၀ါေရာင္သန္းလွ်က္... တစ္ျခားေနၾကာပန္းမ်ား၏ ပြင့္ဖတ္မ်ားထက္ပင္ ပိုလန္းဆန္းေတာက္ပေနသည္။ ပိုထူးျခားသည္က သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ေငြေရာင္အလင္းတန္းမ်ား တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ပေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ႏွင္းမ်ားျဖင့္ေအးခဲေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာျပင္တြင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္ေသာ၊ အားရေက်နပ္ေသာ အျပံဳးတစ္ခု။ သူ မညႇိဳးႏြမ္း မေသဆံုးသြားႏိုင္ေတာ့... ေန႔ေရာင္ျခည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ညေရာင္ျခည္ကိုလည္းေကာင္း ခံယူရင္း ပြင့္ဖတ္မ်ား၏လွပမႈကို သူဆက္ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။

ေရႊ၀ါေရာင္ပြင့္ဖတ္မ်ားထဲတြင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ေႏြးေထြးေသာေမတၱာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။ သူသည္ လေရာင္ကိုခ်စ္မိသြားေသာ ေနၾကာပန္းေလးတစ္ပြင့္ပင္ျဖစ္သည္။


မူရင္းလင့္-- http://share.youthwant.com.tw/D31011326.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန(Tuesday, November 13, 2007)

Posted in: ဘ၀အတြက္ အားေဆးမ်ား