မႏၱေလး ခံစားခ်က္ (Mandalay Feeling)

က်လိ...က်လိ…က်လိ
ခၽြင္…ခ်လင္…ခၽြင္
ေလေျပတို႕ တိုးေဝွ႕လိုက္တိုင္း မႏၱေလးေတာင္ထက္ ေစတီမွ ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ သံစဥ္ေလးမ်ားသည္ စီးခ်က္ညီညီ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲသို႕ တိုးဝင္လာသည္။ ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႕။ မန္းေလးေတာင္တက္ခ်င္သည္ဆိုလို႕ မနက္ေစာေစာ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ တက္လာၾကသည္။ တေပါင္းေႏြမနက္ေရာက္ေသာ္ျငားလည္း ေလေျပညင္းတို႕အထဲဝယ္ အေအးဓါတ္က မကုန္ေသးကုန္။

ေဟာ… အေရွ႕ ရွမ္းေတာင္တန္းဆီမွ ေရာင္နီတို႕ သန္းေခ်ၿပီ။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးသည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးစြာျဖင့္ မႏၱေလးေတာင္၏ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္ေလာက္မွစ၍ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို စတည္ခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္စင္သဖြယ္ အသံုးျပဳထားေသာ မႏၱေလးေတာင္ကို “ဘီလူးမေတာင္” ဟူ၍ တစ္မ်ဳိး “မင္းရွင္ေစာေတာင္” ဟူ၍ တစ္ဖံု “မင္းကေလးေတာင္” ဟူ၍ အမည္နာမ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲေခၚေဝၚ ၾကေစကာမူ သဘာဝကေပးေသာေမွ်ာ္စင္ႀကီးလို႕သာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိသည္။ ထိုေမွ်ာ္စင္ႀကီးေပၚသို႕ ကၽြန္ေတာ္ခဏခဏ ေရာက္မိသည္။ ခဏခဏလည္း မႏၱေလးၿမိဳ႕ အႏွံ႕ ခံစားဖူးသည္။ တစ္ေခါက္ႏွင့္တစ္ေခါက္ ေျပာင္းလဲလာသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ ယခုတစ္ေခါက္တြင္လည္း မႏၱေလးအလွကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားၾကည့္သည္။

မန္းေတာင္ထက္စီက အေရွ႕စူးစူးဆီသို႕ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္စဥ္ စပါးခင္းမ်ားက ေနေရာင္၏ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈေၾကာင့္ ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ ျမင္ေနရသည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ ေတာင္ဘက္သို႕ ၃ဝ ဒီဂရီ ေစာင္းၾကည့္လိုက္ေသာ္ ေအာင္ပင္လယ္။စိမ္းလွ်ံေအာင္ျခယ္တဲ့ ေအာင္ပင္လယ္က ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိေနသေယာင္။ သို႕ေသာ္ နံနက္တိုင္း စက္ဘီးကိုယ္စီ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီျဖင့္ မႏၱေလးဆီသို႕ ခ်ီတက္ေနၾကသည္မွာ အစဥ္အလာ။ ေတာင္ဘက္ တည့္တည့္ဆီကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲေသးတဲ့ က်ဳံးအေရွ႕ျခမ္း။ က်ဳံးအေရွ႕ဘက္ အနားသတ္မွာေတာ့ ဆီဒိုးနားဟိုတယ္ႀကီးက မန္းေလးေတာင္ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ တည္ေနသေယာင္။

ဤေနရာတြင္ မႏၱေလးရဲ႕ ေခတ္အေငြ႕အသက္က စေလေတာ့သည္။ မႏၱေလးေတာင္ထက္မွ ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ေတာင္ဘက္တည့္တည့္မွ အေနာက္ဘက္သို႕တိုင္ေအာင္ တိုက္တာမ်ားက ေနရာယူထားသည္။ ယခင္က မန္းေလးေတာင္ထက္မွၾကည့္လွ်င္ ဘူတာႀကီးကို ျမင္ရသည္။ ယခုေတာ့ ေဘးဘီဝဲယာမွ တိုက္တာတို႕သည္ ေျမမွထိုးထြက္လာသည့္အလား တန္းတူ ရွိေခ်ေလၿပီ။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိ မားမားႀကီး ထိုးထြက္လ်က္ ရွိေနသည္မွာ ေစ်းခ်ဳိအသစ္ႀကီးပင္။ ဘယ္အခ်ိန္သူ႕ကို ေဘးက အေဆာက္အအံုတို႕က ေက်ာ္တက္မည္မသိ။ လက္ရွိအခ်ိန္ထိေတာ့ မားမားႀကီးပင္။

အေနာက္ေျမာက္ဘက္အျခမ္းသို႕ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ဟိုးအေဝး အေနာက္ဘက္ေတာင္တန္းသြယ္က စစ္ကိုင္းေတာင္တန္း၊ မင္းကြန္းေျမ။ နည္းနည္းေလး ေရွ႕တိုးၾကည့္လိုက္ေသာ္ တိုက္တာမ်ားနဲ႔ ေစတီတစ္ခ်ဳိ႕ကို ကြက္ကနဲ ျမင္ရသည္။ မန္းေလးေတာင္၏ အေနာက္ေျမာက္ယြန္းယြန္းတြင္ ျမင္ရသည္မွာ  အေဆာက္အအံုမ်ားကို စက္ဝိုင္းသ႑ာန္ ေဆာက္ထားကာ အလယ္တြင္ ေစတီေလးတစ္ဆူ။ ထိုေနရာကား နာမည္ႀကီး အိုးဘိုေထာင္ႀကီးပင္။ တိုင္းရင္းေဆးတကၠသိုလ္ႀကီးကိုလည္း ထီးထီႀကီး ျမင္ေနရသည္။ ေတာင္ေျခကေတာ့ ေဂါက္ကြင္းႀကီးေပါ့။

ေျမာက္ဘက္ တည့္တည့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ေတာ့ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ သစ္ပင္တန္း ေစာင္းေစာင္းႀကီး အဲဒါ မတၱရာသြားသည့္လမ္းေပတည္း။ မႏၱေလးေတာင္ ေျမာက္ဘက္ အနည္းငယ္ေဝးေသာ ေနရာတြင္ ေတာင္အခ်ဳိ႕ကို ျမင္ရသည္။ သခင္မေတာင္၊ ၾကာနီကန္ေတာင္တို႕ ျဖစ္ေပသည္။ ဒီလိုနဲ႕ ေတာင္ေပၚမွ တစ္ပတ္အျပည့္ ရွဳေမွ်ာ္ၿပီးသည့္အခါဝယ္ “မႏၱေလး”ဟူေသာ အမည္နာမကို ဆက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ပါဠိလို “ေဝရိကၡယ” ဟုေခၚဆိုသကဲ့သို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးကိုလည္း ပါဠိလို “မ႑လ”ဟု ေခၚဆိုၾကေလသည္။ သကၠရာဇ္ ၁၂၂၁ခု ကဆုန္ လျပည့္ေက်ာ္ ၆ရက္ေန႔ ညည့္ ၃ခ်က္တီးေက်ာ္ ၇ရက္ တနင္းလာေန႕ ၄နာရီ ၂ပါဒ္အခ်ိန္တည္ခဲ့ေသာ ရတနာပံုမ္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသည္ ယခုဆိုလွ်င္ ႏွစ္ ၁၅၀ ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ႏွစ္ ၁၅၀ ေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ မႏၱေလးသည္ ႏုပ်ဳိေနဆဲ။ လန္းဆန္းေနဆဲ။ သြက္လက္ေနဆဲ။ ဘာေၾကာင့္ မန္းေလးၿမိဳ႕ႀကီးယခုခ်ိန္ထိ သာယာေနသလဲ? ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ မန္းေလးၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ေသာသူမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

လူတိုင္းလူတိုင္း ၿမိဳ႕ရြာေက်းလက္ ဇနပုဒ္ ေနရာတိုင္းမဆို ေနထိုင္ၾကသည္။ မန္းေလးၿမိဳ႕တြင္လည္း လူေတြ ေနထိုင္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ မန္းေလးၿမိဳ႕ႀကီး သာယာေနတာ လူေတြနဲ႔ဆိုင္သလားဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေကာင္းေမးေပလိမ့္မည္။ ဆိုင္ပါသည္။ လက္ရွိအနီးဆံုးကို ဆြဲျပရလွ်င္ သႀကၤန္နီးေနၿပီ။ ယခုအခ်ိန္ထိ နားဝင္ခ်ဳိေနဆဲျဖစ္ေသာ မန္းေတာင္ရိပ္ခိုသီခ်င္းသည္ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း၏ လက္ရာျဖစ္သည္။

မန္းေတာင္ရိပ္ခိုသီခ်င္းအပါအဝင္ ဂႏၱဝင္ေျမာက္ သီခ်င္းမ်ားစြာျဖင့္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေသာ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းသည္ မန္းေလးသားစစ္စစ္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၇၀ျပည့္ႏွစ္၊ တေပါင္းလဆန္း ၅ ရက္ တနလၤာေန႕တြင္ ပန္းယြန္းကုန္သည္ ဦးညီ၊ေဒၚခ်စ္ဦး တို႕မွ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ နာမည္အရင္းမွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၅ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၁၅ ရက္ မနက္ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္တြင္ ေမာ္ေတာ္ကားတိုက္၍ ေသခဲ့ရေသာ္လည္း ယခုခ်ိန္အထိ ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ေစာေနဆဲျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈဟာ သူ႕ရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂုဏ္တက္ေစတယ္။ ေနာက္သူေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕၊ႏိုင္ငံကို ဂုဏ္တက္ေစတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနထိုင္တဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးဟာလည္း ဒီလိုလူေတာ္ေတြရွိေနတာမို႕ သာယာႏုပ်ဳိေနတာေပါ့ဗ်ာ…
ေရာင္နီလည္း တက္ခဲ့ၿပီ။ မႏၱေလးရဲ႕ မနက္ခင္းဟာလည္း ပိုၿပီး အသက္ဝင္လာေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတြးကို ေခတၱရပ္ကာ ေတာင္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ မႏၱေလးဆီ ဦးတည္ေနတဲ့ စက္ဘီးတန္းႀကီးကို ျမင္ေနရသည္။

ဆိုင္ကယ္ေတြ ေပါလာေပမယ့္ “စက္ဘီးၿမိဳ႕ေတာ္” ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို ထိန္းသိမ္းေနဆဲပါလား!
ကၽြန္ေတာ္ ထို စက္ဘီးတန္းႀကီးကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။ စက္ဘီးတန္းႀကီးက တစ္ညီတည္း  ျပန္ေျဖလိုက္သည္မွာ-
“မႏၱေလးကို သြားမလို႕”

လင္းယံခ (ျမန္မာစာ)

Posted in: အေတြးတစ္စ