လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ေအာင္ပြဲ၀င္ (ပညာေရးယၾတာ)

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ အင္မတန္ အေၾကာက္ႀကီးေသာ အမတန္ လန္႔တတ္ေသာ ေဒၚသတၱိဟု အမည္ရေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦးသည္ ကြ်န္ုပ္အား ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ႏႈတ္ဆက္ကာ ၀င္ေရာက္လာေလ၏။
ေဒၚသတိၱႀကီး ေရာက္ရွိလာၿပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၃၅-ႏွစ္ခန္႔ရွိေသာ ေခတ္ဆန္ဆန္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိေသာ အသက္ေလးႏွစ္အရြယ္ ကေလးမကေလး တစ္ဦးကို လက္ဆြဲကာ ၀င္ေရာက္လာေလ၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ကြ်န္ုပ္သည္ ေကာင္းစြာသိ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္လည္း လြန္စြာရင္းႏွီး၏။ သူမသည္ လက္ရွိ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ျမန္မာျပည္သားထဲတြင္ အေတာ္ပင္ ေအာင္ျမင္မႈ႔ ရေနေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳး အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေလ၏။ သူမသည္ အေတာ္လည္း အလုပ္ကို စံုေနေအာင္ လုပ္သူျဖစ္၏။ လက္ရွိအေနႏွင့္ ျမန္မာေစ်းေရာင္း၏။ ဤေနရာတြင္ သူမ၏ ေစ်းေရာင္းပံု ေရာင္းနည္းကို အနည္းငယ္ ေျပာျပလိုေပသည္။ ဤေနရာတြင္ သူမ၏အမည္အား မခေရဟု အမည္ေပးၾကပါစို႔...။

မခေရ၏ ေစ်းဆိုင္တြင္ ၀ယ္ယူအားေပးၾကသူမ်ား အားလံုးလိုလိုမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ထိုေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားသည္ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္ လုပ္အားခ ထုပ္ယူရ၏။ ဥပမာအားျဖင့္ ၁၅ ရက္ေန႔ႏွင့္ လကုန္ရက္တြင္ လုပ္အားခ ထြက္သည္ ဆိုၾကပါစို႔။ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ၎တို႔၏ ေငြထုပ္ကဒ္( ေအတီအမ္)ကဒ္ထဲသုိ႔ ေအာ္တို အလိုလို ၀င္ေရာက္လာေလ၏။ အလုပ္႐ံုတြင္ မိမိတို႔ လုပ္အားခကို တန္းစီၿပီး ထုပ္ယူစရာ မလိုေပ။ လုပ္အားခ ပိုက္ဆံမ်ား ေအတီအမ္ကဒ္ထဲသို႔ မ၀င္ခင္တစ္ရက္တြင္ ဘိုင္စလစ္ဟု ေခၚေသာ ျမန္မာအလို ေျပစာစာရြက္ေလး ရေလ၏။ ထိုေျပစာစာရြက္ေလးထဲတြင္ အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ အလုပ္ဆင္းရက္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ၊ အလုပ္ခ်ိန္ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ၊ အိုဗာတိုင္က နာရီဘယ္ႏွစ္နာရီ ၀င္ေငြေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ၊ အိပ္ေရးပ်က္ခအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ၊ စသည္ျဖင့္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ပါေလ၏။

ထိုေျပစာ စာရြက္ကေလးထဲတြင္ ပါေသာ အခ်က္အလက္မ်ား တစ္စံုတစ္ရာ မွားယြင္းေနပါက ၀ဏၰဟုေခၚေသာ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ထံတြင္ သြားေရာက္တင္ျပရ၏။ ေနာက္တစ္ရြက္တြင္ မိမိတို႔၏ ေငြထုပ္ကဒ္အတြင္းသို႔ ေျပစာစာရြက္ထဲတြင္ ပါေသာ ေငြစာရင္းအတိုင္း မိမိတို႔၏ လုပ္အားခေငြမ်ား ၀င္ေရာက္လာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အေနႏွင့္ ဤေနရာတြင္ ေျပာျပလိုသည္မွာ ေအတီအမ္ကဒ္အေၾကာင္း မဟုတ္ဘဲ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာျပည္သား ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား၏ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္ လုပ္အားခ ရျခင္းအေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပေပးလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

မခေရသည္ သူမ၏ ေစ်းဆိုင္တြင္ လာေရာက္၀ယ္ယူၾကသူမ်ားကို တစ္ေယာက္လွ်င္ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ လုပ္ေပးထားေလ၏။ သူမ၏ ေစ်းဆုိင္တြင္ ေန႔စဥ္ ေစ်းယ္လာတိုင္း ထိုစာအုပ္ကေလးကို ယူလာရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေစ်း၀ယ္သူမ်ားက မိမိတို႔ အလိုရွိရာကို ယူ၍ သူမ၏ ေရွ႕တြင္ ခ်ထားေပးရ၏။ သူမက စာရင္းစာအုပ္ေလးတြင္ ေရးေပး၏။ ထို႔အတူ သူမတြင္လည္း လက္ခံစာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ထားရွိကာ ထိုစာရင္းစာအုပ္ကေလးတြင္လည္း ၀ယ္ယူေသာ ပစၥည္းမ်ား ေငြစာရင္းမ်ားကိုလည္း ေရးမွတ္ေလ၏။ ထိုကဲ့သို႔ ေန႔စဥ္ေရာင္းခ်ေနသည္မွာ အေၾကြးျဖင့္သာ ေရာင္းခ်ျခင္း ျဖစ္၍ လစဥ္ အလုပ္သမား ေငြထုပ္ေသာ ေန႔ရက္ကို ေရာက္မွ သူမသည္ ေစ်းေၾကြးမ်ားကို ျပန္လည္ရရွိျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ ထိုကဲ့သို႔ မခေရဆိုေသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး၏ ေစ်ုးဆိုင္တြင္ ေစ်း၀ယ္ၾကေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား သည္လည္း အလြန္ အဆင္ေျပၾက၍ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းသို႔ ရရိွၾကကုန္၏။ ကြယ္ရာတြင္လည္း မခေရ၏ ေကာင္းသတင္း ေစတနာသတင္းကို သာ ေျပာၾကကုန္၏။ သူမသည္ အမည္နာမႏွင့္ လိုက္ေအာင္ပင္ ခေရရနံ႔ကဲ့သို႔ ေမႊးျပန္႔လွ၏။ ယခုလည္း မခေရသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ သူမ၏ သမီးကေလးကို လက္တြင္စြဲကာ ေရာက္ရွိလာေလေတာ့၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္လည္း မခေရကို ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အလြန္အင္မတန္ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ေသာ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ထ၍ ႀကိဳဆိုလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ မခေရအား ထိုင္ခိုင္းၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ တပည့္ေလးတစ္ဦးအား လွမ္းေခၚကာ ေအာက္ဖက္ေစ်းဆိုင္သို႔ သြားကာ မခေရအတြက္ အေအးမ်ား သူမ၏ သမီးကေလးအတြက္ မုန္႔မ်ားကို ၀ယ္ယူခိုင္းၿပီးလွ်င္ မခေရတို႔ သားအမိအား ခ်၍ ဧည့္ခံ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ တပည့္ကေလး ၀ယ္ယူလာေသာ မုန္းမ်ားကိုလည္း မခေရ၏ သမီးကေလးက တို႔၍ပင္ မၾကည့္၊ မခေရသည္လည္း ကြ်န္ုပ္ခ်တိုက္ေသာ အေအးကို အနည္းငယ္မွ်ေလာက္သာ ေသာက္သည္ ဆိုယံုမွ်ကေလး ေသာက္ေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း မခေရတို႔သားအမိကို ဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္ကာ ေနေကာင္းၾကရဲ့လား၊ အမ်ိဳးသားေကာ အဆင္ေျပရဲ့လား၊ ဘာအခက္အခဲ ရွိလဲ၊ ဘာကူညီေပးရမလဲ စသည္ျဖင့္ ေရပက္မ၀င္ ဧည့္၀တ္ျပဳေလ၏။ မခေရက ေထြေထြထူးထူး အေၾကာင္းကိစၥ ရွိလို႔ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာရယ္။ ဆရာ့အခန္းက ဘုရားပြဲေတြ မွည့္ေနၿပီလားလို႔ လာ၀င္ၾကည့္တာပါ။ ေစ်းထဲမွာလည္း ငွက္ေပ်ာသီးေခ်ာေခ်ာေတြ ေတြ႕တယ္ဆိုေတာ့ တကယ္လို႔ ပြဲေတြ မွည့္ေပ်ာ္ေနရင္ တစ္ခါတည္း လဲေပးခဲ့မလို႔ပါဟု မခေရက ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က မေန႔ကမွ ပြဲမ်ားကို လဲလိုက္ၿပီဆိုသည့္အေၾကာင္း ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မလိုေသးေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ေလ၏။ မခေရလည္း ကြ်န္ုပ္ေကာ္ဖီ ေသာက္လွ်င္ ေရေႏြးအိုး လြယ္လြယ္တည္ရန္အတြက္ဟု ဆိုက လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ဗူးတစ္လံုးကို ၀ယ္လာေၾကာင္းဟုဆိုက ဓာတ္ဗူးတစ္လံုး ကန္ေတာ့၍ ကြ်ႏ္ုပ္အား ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္သြားေလေတာ့၏

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မခေရအား ျပာတိျပာယာႏုိင္စြာျဖင့္ ဧည့္၀တ္ျပဳေနသည္ကို အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွ ေဒၚသတၱိႀကီးသည္ မသိမသာ လွမ္း၍ၾကည့္ရင္း အကဲခတ္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ မည္သို႔ အေတြးေပါက္သြားသည္ မသိ။ သူမ၏ ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ေနေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အခန္းတြင္းသို႔ အသက္၄၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိေသာ ေဒၚခင္ေမဟု အမည္ရေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးလည္း ၀င္ေရာက္လာျပန္ေလ၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးကိုလည္း ကြ်ႏုပ္သည္ ေကာင္းစြာ သိႏွင့္၏။ ရင္းႏွီး၏။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ျမန္မာျပည္သား ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား အားလံုးထဲတြင္ အေတာ္ပင္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနေသာ သူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေလ၏။ သားသမီးမ်ားကို ထုိင္းနိုင္ငံသို႔ သူတစ္ပါးထံမွ အတိုးမ်ားႏွင့္ ေငြေခ်းကာ အလုပ္မေကာင္းေသာေၾကာင့္ အလုပ္တစ္ခုမွ တစ္ခုကို ေျပာင္းရင္း အတိုးေပၚအတိုးဆင့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနသူ ျဖစ္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ျမင္လုိက္ရေသာ အခ်ိန္တြင္ အင္း ... ေဒၚခင္ေမႀကီးေတာ့ ဘာေတြ အခက္အခဲ ႀကံဳလာျပန္ၿပီလဲ မဆိုႏိုင္ဘူး။ သူ႔ခမ်ာလည္း အဆင္ကို မေျပႏိုင္ဘူးဟု ေတြးကာ ေဒၚခင္ေမႀကီးေမးေသာ အခက္အခဲမ်ားအတြက္ ယၾတာမ်ားကို ညြန္ျပေပးလိုက္ေလ၏။ ေဒၚခင္ေမႀကီးလည္း ကြ်ႏ္ုပ္အား ေက်းဇူးတင္စကားမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာဆိုကာ ေနာက္ ... အဆင္ေျပမွ ဆရာေလးကို လာၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ပါမယ္ဟု ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္သြားေလေတာ့၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ အခန္းေထာင့္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ေနေသာ ေဒၚသတၱိႀကီးက ကြ်ႏု္ပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း လွမ္း၍ ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။

ဘယ္လိုလည္း ေမာင္ဟိန္းတင့္ေဇာ္ရဲ့။ မင္းကို ဒီေနရာကေန လွမ္းၿပီး အကဲခတ္ေနတာ ။ ေစာေစာေလးက ၀င္လာတဲ့ မခေရဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို မင္းဆက္ဆံတဲ့ ပံုစံၾကေတာ့ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ဧည့္၀တ္ျပဳလိုက္တာကလည္း ဟိုက မေသာက္ပါဘူး ၊ ေနပါလို႔ ေျပာၿပီး တားေနတာေတာင္ မင္းက အတင္းႀကီး အေအးေတြ ၀ယ္ၿပီးတုိက္လိုက္ေသးတယ္။ ဟိုကလည္း မင္း၀ယ္တုိက္တဲ့ အေအးေတြကို တို႔ယံုေလး တုိ႔ၾကည့္တာပါ။ ကုန္ေအာင္ေတာင္ ေသာက္မသြားဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ေတြးလိုက္မိတာက ေအာ္ မင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးတဲ့သူ ျဖစ္ေနလို႔လို႔ ထင္လိုက္မိတာ။ ေဟာ ေနာက္တစ္ေယာက္ ၀င္လာတယ္။ သူမ ကိုၾကေတာ့ မင္းဆက္ဆံတာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္၀င္လာတဲ့ တစ္ေယာက္ကလည္း ၾကည့္ရတာ မင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးပံုရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို မင္းဆက္ဆံတာၾကေတာ့ နည္းနည္းေလး အလုပ္သေဘာ ဆန္ေနတယ္။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား လွမ္း၍ ေမးေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်န္ုပ္က

ေအာ္ .... အဲဒါလား။ မခေရကို ဆက္ဆံတဲ့ပံုလိုမ်ိဳး လူတိုင္းကို ဆက္ဆံလို႔ ဘယ္ရပါ့မလဲ ေဒၚသတၱိရယ္။ မခေရလို အမ်ိဳးသမီးက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အားကိုးရတယ္ေလ။ အခုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ပြဲေတြလဲဖို႔ ၀င္လာတာတဲ့။ ေနာက္ၿပီး လာေတာ့လဲ လက္ခ်ဥ္းသက္သက္ လာတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ က်ဳပ္အတြက္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ဗူး အေကာင္းစား တစ္လံုးေတာင္ ၀ယ္လာၿပီး ကန္ေတာ့ေသးတယ္။ အဲဒီလို မခေရလိုလူမ်ိဳးၾကေတာ့ တစ္မ်ိဳး ဆက္ဆံရတာေပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ သူမက အကူအညီ ေပးႏိုင္တယ္ေလ။ အားကိုးလို႔ ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမကို ၾကေတာ့ ပံုစံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဆက္ဆံရတာပါ။ က်န္တဲ့ လူေတြကိုၾကေတာ့ ပံုမွန္ ေဗဒင္ေမးတဲ့ လူေတြလိုပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာ သိတ္ၿပီး ထူးထူးေထြေထြ မရွိလွပါဘူးဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ေဒၚသတၱိႀကီးက...

ေအာ္ .... မင္းက လူေတြကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတာကိုး။ ဒီမွာ ေမာင္ဟိန္းတင့္ေဇာ္... ေလာကႀကီးမွာ လူေတြဟာ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ အကူအညီေပးႏိုင္လို႔ ကိုယ္ဘ၀မွာ အေရးပါၾကတာတင္ မကပါဘူး။ သူတို႔ကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားပဲ လူကို အရွိအတိုင္း တန္ဖိုးထားၿပီး ဆက္ဆံရင္ ေလာကႀကီးမွာ ဒီလူသားေတြဟာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ႔ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ႔ အျပည့္အ၀ဆံုး ေပးႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ အသံုးခ်ဖို႔ မရည္ရြယ္ပဲ ခင္မင္မႈ႔ကို အဓိကထားတဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာ စိတ္ေက်နပ္မႈ႔ကို အမ်ားဆံုးေပးတဲ့ ဆက္ဆံေရးပဲ။

သံုးလို႔ရမွ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ သေဘာထားတာ မေကာင္းဘူး။ လူတစ္ေယာက္က ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ျမင္ရင္ သူ႔ကို ငါ ဘယ္ေနရာမွာ သံုးမလဲ။ ငါ့အတြက္ အက်ိဳးရွိေအာင္ သူ႔ကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ဘယ္လို ေပါင္းထားရမလဲ။ ဘယ္လို ေကြ်းထားရမလဲ။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ဒီလူကို ေတြ႔ရတဲ့အခါမွာ တကယ္ ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေမတၱာေစတနာနဲ႔ ဆက္ဆံလို႔ ရပါ့မလား။ ဘယ္ရႏိုင္မလဲ။ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီလိုဆိုရင္ မင္းတို႔ငါတို႔ရဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာ ဘယ္လာ အဓိပၸါယ္ရွိႏိုင္ေတာ့ မလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ႔ ရႏိုင္ပါဦးမလား။ ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ေက်နပ္မႈ႔ ရႏိုင္ပါ့လဲ။

ကိုယ္က ဒီလူဟာ တစ္ေန႔မွာ ငါ့အတြက္ အသံုးက်မယ္ထင္ၿပီးေတာ့ ဒီလူကို ေကြ်းေပါင္းတယ္။ ေခ်ာ့ေပါင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီလူဟာ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ကိုယ့္အက်ိဳးကို လုပ္မေပးဘူးဆိုရင္ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ။ မေက်မနပ္ျဖစ္မယ္။ မုန္းမယ္။ ငါ သူ႔အတြက္ အကုန္ခံထားတာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားသြားၿပီ။ သိတ္ တြက္ေျခမကိုက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ တြက္ေျခကိုက္မွ လူေတြကို ေပါင္းမယ္ဆိုရင္ ေပါင္းရမယ့္သူ အင္မတန္နည္းသြားမယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ့္ကို သံုးလို႔ရတုန္း သံုးၿပီးေတာ့ သံုးလို႔မရတဲ့အခါ လႊတ္ပစ္လုိက္တာကို မင္းေကာ ခံရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ေမာင္ဟိန္းတင့္ေဇာ္ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။

လူတစ္ေယာက္ကို အသံုးခ်ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေပါင္းသင့္ဘူး။ ဒီသေဘာတရားကို နားလည္ထားရင္ လူတြင္မဟုတ္ဘူး။ တျခားေသာ အေၾကာင္းတရားေတြမွာလဲ ဒီသေဘာအတိုင္းပဲ။ အသံုးမ၀င္ရင္ ဖ်က္စီးလိုက္၊ အသံုးမ၀င္ရင္ လႊင့္ပစ္လုိက္ ၊ အဲဒီလို သေဘာထားမ်ိဳး ထားမယ္ဆိုရင္ ေဟာဒီေလာက ႀကီးကို မင္းက တန္ဖိုးခ်သလို ျဖစ္သြားမယ္။ ေနာက္တစ္ခုက သဘာ၀ႀကီးမွာ ဘယ္အရာကိုျမင္ျမင္ သဘာ၀တရားအတိုင္း ခံစားတာေကာင္းတယ္။ ဥပမာဟာ သစ္ပင္တစ္ပင္ ကို ျမင္တဲ့အခါမွာ ေအာ္ ဒီ သစ္ပင္ဟာ အရိပ္အာ၀ါသ ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီသစ္ပင္ေတြက ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြကို ထုပ္ေပးတယ္။ လူေတြက ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြကို ႐ႈ႐ႈိုက္တယ္။ လူေတြက ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ကို ထုပ္ေပးတယ္။ သစ္ပင္ေတြက ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ကို ယူလိုက္တယ္။ သစ္ပင္မရွိရင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ မရွိဘူး။ ေအာက္ဆီဂ်င္မရွိရင္ လူေတြနဲ႔ အသက္ရႈတဲ့ သတၱ၀ါေတြ ေသကုန္မွာပဲ။ အဲဒီလို လူသားေတြနဲ႔ သဘာ၀တရားေတြ အခ်င္းခ်င္း ေက်းဇူးျပဳေနၾကတာ။ အဲဒီ သဘာ၀တရားေလးကိုက ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနတယ္ မဟုတ္လား။

အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ပဲ သစ္ပင္ျမင္တာနဲ႔ ထင္းစိုက္ရင္ေကာင္းမလား။ သစ္ဆြဲရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ အဲဒီလို ေတြးေနမယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ဘယ္လာ ခံစားႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာ၀တရားေတြကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႔ဆိုတာကို ဘယ္လာ ခံစားႏိုင္ပါ့မလဲ။ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာခ်င္တာက ဘယ္အရာ၀တၳဳကိုမွ အရမ္းလည္း အထင္မႀကီးနဲ႔ ၊ အရမ္းလည္း အထင္မေသးနဲ႔၊ အရာ၀တၳဳတိုင္းမွာ သူ႔တန္ဖိုးနဲ႔ သူ တည္ရွိေနတယ္ ေမာင္ဟိန္းတင့္ေဇာ္ေရ။ အဲဒီေတာ့ မင္းလဲ အဲဒီစိတ္ကို အျမန္ဆံုးျပဳျပင္လိုက္ပါ ၊ ဒါမွ မင္းတို႔ငါတို႔ ေလာကႀကီးက တစ္ေန႔တျခား သာယာလွပလာမယ္။ အဲဒီလိုပဲ မင္းတို႔ငါတို႔ ရင္ထဲမွာလဲ အျမင္ရွင္းၿပီး သာယာခ်မ္းေျမ့လာမယ္ မဟုတ္လားဟု ရွည္လွ်ားစြာ ေျပာဆိုေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကြ်န္ုပ္က ဟုတ္ပါၿပီ ေဒၚသတိၱႀကီးရယ္။ အခု က်ဳပ္လည္း ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားပါၿပီ။ အခု ေဒၚသတၱိႀကီးလာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလး ေျပာျပပါဦးဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္ေမးလိုက္ေလလွ်င္ ေဒၚသတၱိႀကီးက

ဒီလိုပါ ေမာင္ဟိန္းတင့္ေဇာ္ရယ္။ လာတဲ့ကိစၥကေတာ့ ျမန္မာျပည္က ငါ့ၿမီးေလးရဲ့ ပညာေရးကိစၥပါပဲ။ သူက ဒီႏွစ္ေဆးတကၠသိုလ္ စတက္တာေလ။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ရဲ့ ပညာေရးကိစၥေတြမွာ ကံဇာတာေကာင္းေအာင္ အခုိက္အညံ့ေလးေတြ မႀကံဳႀကိဳက္ရေအာင္ မင္းတို႔ပညာနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ပါပဲ။ အဲဒါေလးေတာ့ ကူညီေပးပါဟု ျပန္ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ုပ္လည္း ပညာေရးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစေသာ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ယၾတာပညာရပ္ကို ေဒၚသတၱိႀကီးအား ေျပာျပလုိက္ေလေတာ့သတည္း။

ယၾတာ၏ဥပေဒသ

မည္သည့္ေန႔သားသမီးမဆို မိမိတို႔ ေမြးေန႔မွ ဘုမၼိအရပ္( ေလးခုေျမာက္ေဒါင့္) မွ ဆပြတ္(၆-ခုေျမာက္)က်ေသာ အပင္၏အရြက္ကို ေဆာင္ထားျခင္းျဖင့္ ကံ ၊ ညာဏ္ ၊ ၀ိရိယ ဤသံုးပါတို႔ ထက္ျမက္သည္ဟု ဆိုသည္။ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ေဆာင္ထားႏိုင္သည္။ ပလပ္စတစ္ေလာင္း၍ ေဆာင္ထား တင္ထားႏိုင္ပါသည္။ သစ္ရြက္ခူးေသာအခါတြင္ မည္သည့္ေန႔တြင္မဆို ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သည္။ အနာအဆာကင္းသည့္ သစ္ရြက္ကို အညွာပါေအာင္ ခူးယူပါ။ သစ္ရြက္ကို ခူးယူေသာအခါတြင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္း မရွိပါက မိသားစု၀င္ တစ္ဦးဦးမွ ေဆာင္ရြက္ေပး၍ ရသည္။

ယၾတာ၏အက်ိဳးေက်းဇူး

အထူးသျဖင့္ ပညာသင္ၾကားဆဲ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားတြင္ ျဖစ္တတ္ေသာ ကံနိမ့္ျခင္းေၾကာင့္ ပညာေရးညံ့ျခင္း၊ အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ နာမည္ပ်က္ျခင္း ၊ ဆရာၿငိဳၿငင္ခံရျခင္း ၊ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ လမ္းခရီး ေဘးဥပၸါဒ္ႀကံဳရျခင္း ၊ စာေမးပြဲေျဖဆိုခါနီးတြင္ က်န္းမာေရးညံ့ျခင္း ကင္းေ၀းေစသည္။ ထို႔အျပင္ စာကို စိတ္၀င္စားလာမည္။ ၀ိရိယေကာင္းလာမည္။ စာၾကည့္ခ်ိန္ ၿမဲလာမည္။ ထိထိမိမိ လုပ္ကိုင္ႀကိဳးစားလာမည္။ တက္ၾကြျခင္း၊ ရႊင္လန္းျခင္းျဖင့္ ႀကိဳးစားအားထုပ္ လာမည္။ ေအာက္တြင္ ေန႔သားအလိုက္ ဘုမၼိအရပ္ႏွင့္ ေဆာင္ရန္အညြန္႔မ်ားကို ဇယားျဖင့္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ရပါတယ္။





သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္ (ထိုင္းႏိုင္ငံ-မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕)
http://www.heintinzaw.com

Posted in: ယၾတာမ်ား